"Medaliony" Zofia Nałkowska

"Historia świata obfituje w wydarzenia wzniosłe i piękne, jak również w takie, o których wszyscy chcielibyśmy zapomnieć, wypełniające najczarniejsze karty historii. To właśnie literatura jest nośnikiem prawdy, nie pozwala zapomnieć o niechcianej i niewygodnej rzeczywistości.

Medaliony to miniatury prozatorskie, przekazujące wstrząsające fakty z czasów II wojny światowej. W oszczędny sposób ale nie przebierając w słowach Nałkowska opowiada ustami ofiar, świadków, pokrzywdzonych, ocalonych o historii, która niestety się wydarzyła. To światowej wagi świadectwo ludzkiej krzywdy nikogo nie pozostawi obojętnym"

      Są momenty, kiedy człowiek stwierdza że jednak napisze o czymś innym niż chciał wcześniej. Moment kiedy zdaje sobie sprawę jak kruche jest życie ludzkie. I jakim potworem potrafi być nieraz człowiek.

     Miałam tyle planów na posty, chciałam napisać coś innego. Ale cały czas w głowie siedziała mi ta książka. Cały czas słyszałam: „Napisz o niej, napisz, może ktoś to przeczyta.” Wiec pisze, i mam nadzieję ze nie uciekniecie ode mnie. Bo pierwsza recenzja książki i akurat taka. Ale wiem, ze dopóki jej nie opisze, nie będę mogła napisać nic innego.

   Z książką Zofii Nałkowskiej pt. „Medaliony” spotkałam się dopiero w 4 klasie technikum. Przyznam że wtedy jej nie przeczytałam, nie było jej w bibliotece, i musiałam ratować się opracowaniem. Ale w końcu postanowiłam ją przeczytać.  

Książka jest zbiorem 8 opowiadań, z czasów II wojny światowej. Zofia Nałkowska pracowała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce. I właśnie dzięki temu powstała ta książka-  opisała losy ludzi, którzy przeżyli prześladowania hitlerowskie. Jest to najwcześniej pisane świadectwo, bo pisane już w 1945 roku, a więc tuż po odzyskaniu niepodległości.

Zabierając się za tą książkę, nie wiedziałam czego się spodziewać. Wiedziałam że się nie rozkleję od razu. No w końcu fanka horrorów, oglądało się to i owo (z naciskiem na serie „Piła” czy „Hostel”) więc jestem uodporniona.  Tak myślałam… Bo prawda była nieco inna.

       Czytając to, musiałam co chwilę odkładać książkę. Zastanawiałam się, jak człowiek może człowiekowi coś takiego zrobić. W moich oczach, co chwilę pojawiały się łzy.
Każde opowiadanie, pokazywało mi jak Ci ludzie cierpieli. Gdy byli zamykani, często niesprawiedliwie, potrafili jeść ciała zmarłych.
Oprawcy byli wyprani z uczuć, empatii.

Książka nie jest napisana jak dokument- suche fakty, których człowiek w 99% nie zapamięta, w których zapamięta tylko niewiele.

Jest napisana tak, by dotarła do wszystkich- jako wspomnienia ludzi. 

Najbardziej zapamiętałam taki krótki dialog z opowiadania pierwszego czyli „Profesor Spanner”
„ I ktoś zapytał wreszcie:
- Czy nikt wam nie powiedział, że robienie mydła z tłuszczu ludzkiego jest przestępstwem?
  Odparł z zupełną szczerością:
- Tego mi nikt nie powiedział”

Nigdy nie zrozumiem, jak trzeba być wypranym z uczuć, emocji i w ogóle wszystkiego żeby nie wiedzieć tak oczywistej rzeczy. Jak można robić mydło z ludzi i nie widzieć w tym nic złego. Ot, normalna rzecz dla nich.

       Powinnam napisać że książka jest bardzo dobra czy rewelacyjna. Powinnam dać ocenę. Ale nie zrobię tego.  Ta  tematyka nie należy do przyjemnych, jest przepełniona bólem i cierpieniem.

Jednak przeczytajcie, pomimo tego.  Bo warto, choć w minimalnym stopniu uświadomić sobie okrucieństwa II wojny światowej.