Warszawa- maj 2017

    Są momenty, kiedy człowiek ma dość. Kiedy chce się wyciszyć i zniknąć. Zarówno kwiecień i maj były ciężkimi miesiącami. Z każdym dniem, traciłam swój entuzjazm, by w pewnym momencie wyglądać jak swój cień. Dni dzieliłam na pracę i obowiązki w domu. Aparat leżał zakurzony gdzieś w kącie, książki zresztą też. Codziennie wchodziłam na bloga, próbując coś napisać, ale z marnym skutkiem. W wersjach roboczych pojawiało się coraz więcej notek, zaś opublikowanych coraz mniej. Wiedziałam że muszę to zmienić... Jednak, brakowało motywacji. Tak więc, w kwietniu po opublikowaniu ostatniej recenzji, ("Kapitan na Służbie" Stephan Talty, Richard Phillips) stwierdziłam że robię przerwę do odwołania.

   Minął tydzień... Drugi... I w trzecim nastąpiło coś, co sprawiło że znów chciałam pisać. Wróciłam do miasta, które kocham bardziej niż Kraków.
A o jakim mieście mowa? Warszawa (nie Rico, nie widać tego w tytule). Serio, uwielbiam to miasto, i atmosferę tu panującą. Jest o wiele lepiej niż w Krakowie. Bo choć nie dzieje się tyle, to miasto tętni życiem.

    Wiem że dużo ludzi nie widzi w Warszawie nic ciekawego. Mało zabytków, mało zwiedzania, no nie ma po co jechać. Tak, to prawda. Stolica nie ma tyle zabytków co Kraków, ale pod uwagę trzeba wziąć fakt, że II Wojna Światowa, odcisnęła tam swoje piętno.

A ja? Ja widzę tu pełno parków, fantastycznych, urokliwych uliczek i genialnych ludzi. Do tej pory wspominam grupkę ludzi, którym pokazywałam drogę na stadion ostatniego wieczoru. No i nie liczę Pana który szedł koło mnie z tekstem że mam ciężką walizkę. Gwarantuje że wiedziałam, że mam ją ciężką.

Do Warszawy pojechałam, z kilku powodów. Pierwszy to Targi Książki a drugi to Noc Muzeum (wyszło w praniu, dowiedziałam się o niej dosłownie przed wyjazdem). I chęć spotkania ze znajomym- czy też starszym bratem. Tu pragnę mu podziękować, za to że pilnował mnie żebym nie robiła głupot. 

Na Targach byłam tylko w piątek przez 2-3h i w sobotę tak samo. Resztę (czyli od środy popołudnia do niedzieli) chodziłam wszędzie gdzie się tylko dało. Dzięki temu mam już pewną orientację w terenie, gdzie co jest. Jeszcze parę razy, i będę znać Warszawę tak jak trzeba xD
Od ostatniej wycieczki niewiele się zmieniło. Remonty jak były tak są, mam wrażenie że niewiele poszły do przodu. W Łazienkach pojawił się paw Kuba, ale to chyba przez moje piszczenie w tamtym roku, że go nie ma xD Skąd Kuba? Nie wiem, tak ochrzciła go Pani która go karmiła, więc niech tak zostanie. Dołożyli też Bazyliszka! W końcu. W tamtym roku narzekałam, że my mamy smoka, a Warszawy  nie stać, żeby dać bazyliszka. No chyba mnie posłuchali. I wyczyścili kaczkę- kolejny sukces ;p Ale koniec pisania, i zostawiam was z zdjęciami ;)

"Wierna" Veronica Roth

Tytuł: Wierna
Tytuł oryginału: Allegiant
Cykl: Niezgodna
Autor: Veronica Roth
Data wydania: 29 kwietnia 2014
Kategoria: fantastyka
Liczba stron: 380

Recenzja: "Niezgodnej": klik
Recenzja: "Zbuntowanej": klik

Opis:

Jeden wybór może Cię zmienić.
Jeden wybór może Cię zniszczyć.
Jeden wybór pokaże, kim jesteś...

Altruizm (bezinteresowność), Nieustraszoność (odwaga), Erudycja (inteligencja), Prawość (uczciwość), Serdeczność (życzliwość)- to pięć frakcji, na które podzielone było społeczeństwo zbudowane na ruinach Chicago. Każdy szesnastolatek przechodził test predyspozycji, a potem w krwawej ceremonii musiał wybrać frakcję. Ten, kto nie pasował do żadnej, zostawał uznany za bezfrakcyjnego i wykluczony.

Ten, kto łączył cechy charakteru kilku frakcji, był NIEZGODNY- i musiał być wyeliminowany...

Ale to już przeszłość. Społeczeństwo frakcyjne, w które Tris tak wierzyła, legło w  gruzach- podzielone walką o władzę, naznaczone śmiercią i zdradą. Jednego tyrana zastąpił drugi. Miastem rządzą niepodzielnie bezfrakcyjni. Tris wie, że czas uciekać. Lecz jaki świat rozciąga się poza znanymi jej granicami? Może za murem będzie mogła zacząć z Tobiasem wszystko od nowa, bez trudnych kłamstw, podwójnej lojalności, bolesnych wspomnień? A może poza miastem nie ma żadnego świata...

Lecz nowa rzeczywistość jest jeszcze bardziej przerażająca. Nowe szokujące odkrycia zmieniają serca tych, których kocha. Raz jeszcze Tris musi dokonać niemożliwych wyborów- odwagi, wierności, poświęcenia i miłości. Bo tylko ona może przeszkodzić kolejnemu rozlewowi krwi...


Moje wrażenia:

    Przyszedł czas na recenzję ostatniej części trylogii "Niezgodna" a mianowicie "Wierna". Zaczynając tą książkę, nie wiedziałam czego się spodziewać. Wiedziałam tylko, że skoro jest to ostatnia część trylogii, będzie się dziać.
  Jednak jest to zdecydowanie najsłabsza część. Nie wiem co stało się z bohaterami. Tobias- z odważnego faceta, stał się chłopakiem trzęsącym się ze strachu, że Tris coś się stanie. Tris- bohaterka, wielce poświęcająca się dla wszystkich innych, nie myśląca o sobie. Zbyt idealna. Reszta bohaterów? Zlała się w jedno. Gdzieś tam przemykają, ale są tylko imionami, nie kimś kogo można polubić. Jedyna wyrazista postać? Peter- on jeden nie stracił nic w książce.
    Sama książka jest niezwykle chaotyczna. Odnoszę wrażenie że autorka sama nie wiedziała, co chce tam dać i dała tego stanowczo za dużo. I pomimo tego, przy czytaniu wynudziłam się niemiłosiernie. Bo pomimo tego że coś niby się dzieje, odnoszę wrażenie że jest to jedno i to samo. Tysiąc zaczętych na raz myśli i pomysłów, nie wróży nic dobrego książce. Jest strasznie namieszane, tu się coś dzieje, tam się coś dzieje, coś się wyjaśni, tysiąc rzeczy nie i nagle koniec.
Tak jak pierwsze dwie części, dało się przeczytać, tak jednak ostatnia część, ani trochę nie powala na kolana.
Niektóre rzeczy na pewno bym skróciła, a niektóre wydłużyła. Bo ile można się kłócić z kimś? A miałam wrażenie że same kłótnie zajmują pół książki. A np. na samym końcu, po pewnym wydarzeniu (nie chcę spoilerować, jeśli ktoś nie czytał) mam wrażenie że nikogo to nie przejęło, bo może stronę zajęło tylko wyrzucenie z siebie uczuć.

     A zakończenie? Od niemalże początku wiedziałam jak skończy się trylogia, więc nie było dla mnie to zaskoczeniem. 

Może zbyt dużo oczekiwałam od tej książki, i dlatego jestem tak rozczarowana. I tak jak ogólnie trylogia mi się podobała, tak jeśli chodzi o ocenę ostatniej części, to nie jest ona dobra. 

Ocena: 4/10

"Osobliwy dom Pani Peregrine" Ransom Riggs

Tytuł: Osobliwy dom Pani Peregrine
Tytuł oryginału: Miss Peregrine's Home for Peculiar Children
Cykl: Pani Peregrine
Autor: Randsom Riggs
Data wydania: 7 listopada 2012
Kategoria: fantastyka
Liczba stron: 400

Opis:

Życie Jacoba nie zapowiadało się ekscytująco. Pogodził się z myślą, że nigdy nie zostanie odkrywcą i nigdy nie będzie miał wielu przyjaciół. Ważne miejsce w jego życiu zajmował dziadek. To on najbardziej mu imponował i to on opowiadał mu najlepsze historie na dobranoc o pogodnym sierocińcu na walijskiej wycepce, ukrytym przed złem, wojną i potworami... Aż pewnego dnia dziadek Portman umarł w niejasnych okolicznościach. I wtedy wszystko się zaczęło...

Jacob wyrusza na odciętą od świata wyspę, by zgłębić jej tajemnice. Czy zmierzy się z potworami ze swoich snów? Czy osobliwe dzieci ze starych fotografii naprawdę istniały? Co jest bajką, a co prawdą? Co jest faktem, a co urojeniem?

"Osobliwy dom Pani Peregrine" to trzymający w napięciu thriller, nie tylko dla młodzieży. Rdzeń książki stanowią niezwykłe, dziwne fotografie, od których trudno oderwać wzrok, choć sprawiają, że ciarki chodzą po plecach i zasnąć jakoś trudniej. Całości dopełniają niesamowite zwroty akcji, klimat grozy i postacie... cokolwiek osobliwe.
Może ta książka jest dziwaczna, może jest ekscentryczna, ale uważaj!- pochłonie Cię bez reszty.

Powieść przez 56 tygodni znajdowała się na liście bestsellerów New York Timesa.

Prawa do ekranizacji zostały sprzedane wytwórni 20th Century Fox, a reżyserem filmu ma być Tim Burton, znany m.in. z reżyserii filmów: "Batman", "Alicja w Krainie Czarów" czy "Charlie i fabryka czekolady".


Moje wrażenia:

      "Osobliwy dom pani Peregrine" to jedna z tych książek, wokół których powstał swego czasu wielki szum medialny. Chcąc nie chcąc, wszędzie o niej słyszałam. Doszło aż do tego że bałam się otworzyć lodówkę, żeby książka mnie nie zaatakowała. Jednak w końcu postanowiłam obejrzeć film, i jeśli on mnie przekona, przeczytać książkę. Film- zdał egzamin, więc kupiłam książkę, wiedząc że też mi się spodoba. No i cóż... "Trochę" się rozczarowałam.
    Zacznę może od bohaterów. Osobliwe dzieci, były dla mnie zbyt idealne, zbyt perfekcyjne. Jacob- nie pamiętam kiedy ostatni raz, główny bohater tak mnie irytował. Ulubiona postać? Dziadek Jacoba- Abraham, stanowczo się do nich zalicza. Książka byłaby o wiele lepsza, gdyby to on był głównym bohaterem. Choć w sumie Emma też nie była zła. I chyba jako jedyna wyróżniała się spośród innych dzieci.
    Przez całą książkę, czekałam tylko na obiecany trzymający w napięciu thriller, ale się go nie doczekałam. Akcja kończyła się szybciej niż się zaczynała, albo była rozwleczona do granic możliwości. Niby coś się działo, ale nie porwało mnie to ze sobą.
  Dodatkowo wkurzało mnie to, że przez niemalże całą książkę Jacob, próbuje  uwierzyć w to, że opowieści dziadka są prawdziwe. Cały czas miałam wrażenie że czytam to samo. Niby wierzy, ale jednak nie, albo w sumie może powinien. No ile można.
   Co należy do plusów? Na pewno pomysł pętli czasowej oraz zdjęcia. I tak jak pisałam, żałuję że nie było nic więcej o dziadku, bo bardzo go polubiłam, pomimo tego że było go mało.
    Po książce spodziewałam się czegoś lepszego, lecz niestety tego nie dostałam. Pomysł był fajny, jednak realizacja wypadła nieco gorzej. W najbliższym czasie nie zamierzam sięgać po kolejne tomy. Może kiedyś, kiedyś w totalnej ostateczności, kiedy nie będę miała co czytać. W sumie w książce nie dostajemy nic nowego. Książka jest bo jest, ale stanowczo należy do największych rozczarowań 2017 roku. Nie jest ona dla mnie, i nie stanę się jej wielką fanką. Musicie mi wybaczyć.

Ocena: 4/10

"Baśniobór" Brandon Mull

Tytuł: Baśniobór

Tytuł oryginału: Fablehaven

Autor: Brandon Mull

Cykl: Baśniobór

Data wydania: 18 maja 2011

Kategoria: Literatura dziecięca 

Liczba stron: 344

Opis: 

    Pierwsze miejsce na liście książkowych bestsellerów dla dzieci "The New York Timesa"!

Kendra i Seth zostają wysłani na dwa tygodnie do dziadka. I wcale nie są zadowoleni. Na przywitanie dostają mnóstwo przestróg. Dzieci nie mają pojęcia, że ten dziwny staruszek jest strażnikiem tajemniczego Baśnioboru. W pilnowanym przez niego lesie żyją ze sobą w zgodzie zachłanne trolle, figlarne satyry, zgryźliwe czarownice, psotne chochliki i zazdrosne wróżki. Rodzeństwo, zlekceważywszy zakazy dziadka, uwalnia groźne siły zła, którym teraz trzeba stawić czoło. By uratować rodzinę, Baśniobór, a może nawet cały świat, Kendra będzie musiała zdobyć się na to, czego obawia się najbardziej...

Moje wrażenia: 

     Są książki, które podobają się nam, jeszcze przed przeczytaniem. I tak było w przypadku "Baśnioboru". Wprawdzie nie ocenia się książki po okładce, ale ta sprawiła że od razu chciałam ją przeczytać. Dodatkowo przez dłuuugi okres czasu w autobusie, widziałam jak jakaś dziewczynka czyta tą serię. Zaprawdę powiadam wam, nie wiecie jak trudno, czyta się książkę do góry nogami ;p
   Ale nadszedł czas, kiedy udało mi się ją dorwać w bibliotece. Od początku wiadomo, że jest to lektura skierowana do młodszych, więc nie spodziewałam się nie wiadomo jak wielkich rewelacji. Jednak książka mnie zaskoczyła, i to w każdym calu. Jest pełna baśniowych postaci, pełna magii, walki dobra ze złem. Podejrzewam że gdybym była młodsza, książka podobałaby mi się bardziej, ale nie jest źle.
   Bohaterowie- na początku nie wiedziałam czy wkurzają mnie czy jednak nie. Kendra, pokazana jest niemalże jako idealna, grzeczna dziewczynka, zaś Seth jako uparty, niesłuchający, niesforny dzieciak. Jednak z każdą stroną dochodziłam do wniosku, że zachowują się jak normalne dzieci. I pomimo swoich wad, mają też dużo zalet. Zaś Lena stała się moją ulubienicą w książce. Trochę żałuje że nie było więcej napisane o Muriel, bo była naprawdę interesującą postacią.
   Wraz z dziećmi poznajemy powoli zasady obowiązujące w Baśnioborze- niezależnie czy jesteś dzieckiem, dorosłym czy satyrem musisz je przestrzegać. Poznajemy też wszystkie tajemnice związane z tym rezerwatem, wszystkie postacie. Książka jest przemyślana od początku do końca, i przedstawia coś nowego w literaturze. W końcu nie słyszałam o rezerwacie z satyrami i wróżkami.
Akcja przebiega szybko i sprawnie. Cały czas coś się dzieje, dzięki czemu się nie nudzimy. Oczywiście w pewnych momentach akcja zwalnia, ale jest to tylko na chwilę. Fabuła też jest spójna, nie ma żadnych przeskoczeń, nie wiadomo skąd wziętych. Tak, więc książkę warto przeczytać.
   
     Polecam jako odskocznię od rzeczywistości. W końcu raz na jakiś czas warto poczuć się dzieckiem ;) Jeśli więc chcecie poczytać coś luźniejszego, to sięgnijcie po tą książkę. W końcu literatura dziecięca jest najlepsza do takich zadań.

Ocena: 9/10